WOF

„Kiedyś traktowałem ludzi dobrze.
Dzisiaj – z wzajemnością”.





Nie potrafiłem na niego spojrzeć. Przysięgam. Wtedy byliśmy nieskończonością. Ostre krawędzie przyszłości, skażona grzechem wyboista droga, brak promieni słońca i ulg. Mimo, że sumienie dusiło, byłem naprawdę szczęśliwy. Nie tak wyobrażałem sobie to spotkanie po latach, ale wciąż posiadał swój nieskazitelny urok. Na swój własny, indywidualny sposób był naprawdę uroczy.
- Więc?
I bardzo, bardzo niecierpliwy. Przerzucałem spojrzeniem od kubka, do kubka, od kawałka stołu, do kawałka stołu. Pocierałem dłonie i przegryzałem dolną wargę. Nie mogłem zdobyć się na odwagę. Teraz kiedy wreszcie się spotkaliśmy, zabrakło mi języka w gębie. Być może było to spowodowane stresem, być może tym, że intensywność jego spojrzenia bolała. Wpatrywał się we mnie nachalnie, wręcz bezczelnie. Nigdy nie potrafiłem rozczytać tego spojrzenia. Tylko ten żar. Żar gdzieś na dnie jego oczu był widoczny. To prawda, że nie ma osób niezastąpionych. Jednak tak młodzieńczego spojrzenia próżno dziś szukać. Pamiętam ten wzrok, jakby to zdarzyło się ledwie wczoraj. Irytowało.
- Chciałbym, żebyś zmienił zawód.
Udało mi się wreszcie to wydukać. Nie odpowiedział, więc wreszcie podniosłem na niego harde spojrzenie. Właściwie spodziewałem się czegoś innego. Obojętności, być może gniewu. Zamiast tego kącik jego ust drgnął, a on zaśmiał się chrapliwie. Krótko, cicho. I tyle. Znów tylko tykanie zegara w tle...
- To nie jest zabawne, Jace.
- Chcesz mi powiedzieć, że to nie był żart? Poczekaj, zaśmieję się jeszcze raz.
- Jace...
- Ale głośniej.
- Posłuchaj. Naprawdę chcę, żebyś zmienił zawód. To do ciebie nie pasuje.
- A ty?
Zamrugałem lekko zaskoczony. Prawdę mówiąc, nie wiedziałem o co mu chodziło w tamtym momencie. Ostrożność nigdy nie była moją domeną. Wolałem pakować się w kłopoty.
- To znaczy?
- Co ty robisz dla ludzi? - zapytał bardzo powoli, tonem, którego nie znosiłem. Gdy nie odpowiedziałem, odłożył do połowy pustą szklankę z wodą na bok i pochylił się nad stolikiem w moją stronę. - Dlaczego uważasz, że moja praca jest zła?
- Jace, sprzedajesz się.
Uniósł brew.
- Nie sypiam z klientami.
- Robisz za pieprzonego hosta!
Owszem. W tamtej chwili wybuchłem. Na dalsze słowa nie potrafiłem jednak odpowiedzieć. Był zbyt spokojny. Zbyt pewny siebie:
- Ja daję innym zadowolenie. A ty?
Długo milczeliśmy. Cholera, wiem, że nie byłem jego ojcem. Nie miałem prawa mu rozkazywać i dyktować decyzji. To były jego błędy. Nie mnie one dotyczyły. A jednak wstałem i wrzasnąłem na całe gardło tak, że ludzie dwa piętra wyżej spojrzeli po sobie zdziwieni. Nawet w oczach Jace'a dostrzegłem zaskoczenie. Nie mogłem mu na to pozwolić. Nie miał prawa zachowywać się jak dziwka. Żadne zadowolenie. Nie sprzedawał zadowolenia! Ja nie byłem zadowolony, więc nie sprzedawał tego, prawda?
Myślę, że moje słowa, długo jeszcze huczały mu w uszach. Wtedy, gdy wyrwały się z mojego gardła, a także później, gdy wybiegłem na ulicę. Gdy pisk aut zastąpił mi ochrypły krzyk Jace'a. Nawet teraz słyszy to felerne zdanie

Po moim trupie, Jace!

INFORMACJA. Osoby chętne na jakiekolwiek relacje zapraszam na pw (gg, sb, whatevah). Czasami nawet lepiej już z góry ustalić kim dla siebie są postacie, aby nie wyszło zbyt sucho i sztampowo. Ogólnie jestem otwarty na wszystkie propozycje. Jace ma już ponad 1000 lat, trzyma się całkiem nieźle i... mógł mieć tak zawiłe, splątane i wywalone w kosmos powiązania z innymi postaciami, że łojezu, padajcie narody. Jedyne czego nie przyjmuję to rodziny i przyjaciół z lat, gdy był człowiekiem. Bo ci są już z góry ustaleni w historii. Nie chcę też robić z postaci mistera pierdoły, który przez wszystkich wokół jest ratowany. /x
Jace może też być postacią z czyjejś historii. Kolegą z klasy, agresorem, który wydłubał oko, tajemniczym gościem podrzucającym liściki z groźbami, typem, który jakoś podejrzanie kręci się wokół innej postaci. Wiadomo; taka uniwersalna jednostka.

ﻶ Toshiko Ishikawa vel. Pasożyt Gdyby można kogoś posądzić o popadanie w skrajności, to z pewnością Jonathana Wo`olfe'a. O ile wystarczy mu samo spojrzenie, aby wrzucić do wora z wrogami nieszczęsnego, przeciętnego zjadacza ryżu/chleba, o tyle przyjaciół poszukuje, chyba tylko za pomocą szczęścia i sobie znanych metod. Dotychczas bez większych rezultatów. Na dobrą sprawę bez jakichkolwiek rezultatów. Jak to jest, że gdy usilnie próbujemy coś znaleźć, nigdzie tego nie ma? Jednak człowiek – nie igła. Nie zaginie. Z tą też myślą nastał nowy dzień. Dziwny dzień. Dziwny dlatego, że w jednej chwili siedział i dusił w sobie odruchy przeczyszczające żołądek, a w drugiej właściwie go nie było. Do teraz nie bardzo pamięta, jak dowlókł się do mieszkania nieznajomej, jak trafił do jednego z pokoi, jak na nią warczał, bluźnił i wyklinał od największych szumowin, na jakie można się napatoczyć. Wydawać by się mogło, że lada chwila, a rzuci się jej do gardła. W rzeczywistości Jace potrzebuje wielu męczących lat, aby przekonać się do kogoś na tyle, by pokładać w nim wszelakie zaufanie i nadzieje. Socjal udało się go oswoić w parę tygodni. I to do tego stopnia, że zaczął ją traktować jak osobę o nadzwyczaj cennej wartości. Kocha ją. Żywi do niej niepojęte dla siebie – silne – uczucie. Na swój własny, indywidualny, trochę dziecięcy sposób, ale do tego stopnia, by słuchać jej poleceń i dawać się karać. Z powodu więzi, która niepostrzeżenie ich połączyła, traktują się niemalże jak rodzeństwo czystej krwi, choć niektóre gesty Jonathana zmierzają w podłym kierunku. Fabularnie: Jezioro Calenhad.

ﻶ Nathaniel Levittoux Jak to mawiają – przypadki chodzą po ludziach. Po Jonathanie przebiegło coś znacznie gorszego, ale jak na zwłoki ruszał się znakomicie. Szczególnie tej pamiętnej nocy, kiedy cudem wyrwał się z łapsk brutalnych prześladowców. Ledwo żywy; bez nogi, ręki, ucha, brzucha... przesadzam. Tak czy siak, mając mniej więcej wszystko na swoim miejscu, powoli schodził jednak z tego świata, na skutek zbyt obfitych krwotoków. Nie wiedzieć jak znalazł się w ciemnym zaułku, kryjąc się przed napastnikami. Prawdopodobnie dawno wąchałby stokrotki od ich mniej urodziwej strony, gdyby nie pewien przechodzeń. Los widocznie uśmiechnął się do wilka – postawił przed nim najprawdziwszego anioła. W dodatku takiego, w którego interesie leżało przeżycie Jace'a i jego zakichanego podejścia do świata. Podejścia, które z samej natury kazało mu nie znosić natarczywej obecności skrzydlatego. Jeśli ktokolwiek myślał, że komuś pokroju Nathaniela, łatwo jest wybić z głowy pracoholizm, to poziom jego pomylenia przechodzi ludzkie pojęcie. Zresztą... jak tu właściwie zmusić anioła, aby przestał być stróżem? Opis tymczasowy! Fabularnie: Kawiarnia „Pod wesołą babeczką”.

ﻶ Lucky Ekhm. Najstarsi górale tego nie wiedzą. Fabularnie: ...

ﻶ Leila Podejrzana nieznajoma. Fabularnie: kwiaciarnia „bramy nieba”

ﻶ Aya Adrich Sh. Fabularnie: ...

ﻶ Arthur Adrich Kuzynaszek. Fabularnie: Bar

ﻶ Gabriella Hachika Kouroshita Pisze się. Fabularnie: kwiaciarnia „bramy nieba” → kawiarnia „pod radosną babeczką”

ﻶ  Shirai Ui Ewidentnie na odstrzał. Fabularnie: ...

ﻶ  ??? Gość, co dał Arthurowi teczkę. Fabularnie: Bar

ﻶ  Lentaros Boom. Fabularnie: Bar

ﻶ  Szakal ... Fabularnie: ...

ﻶ  Caro ... Fabularnie: Bar

ﻶ  ... ... Fabularnie: Byłoby ciężko...

-------------------------W-SKRÓCIE-------------------------
ﻶ Człowiek musiał_ p o p s u ć_trochę swoją naturę,
bo nie rodzi się wilkiem – a jest wilkiem.

ﻶ Godność: Jonathan Charles Wo`olfe.
ﻶ Pseudonimy: Wilk (wilk, wilczy, wilczur, wilczarz), Jace, J.C., Charlie.
ﻶ Płeć: mężczyzna.
ﻶ Wiek: 1013, wizualnie 1820.
ﻶ Orientacja: biseksualny.
ﻶ Zawód: łobuz, złodziej, przywódca DOGS, zaopatrzeniowiec, czasem pomoże w barze u Boba.
ﻶ Miejsce zamieszkania: Desperacja, tereny organizacji DOGS.
ﻶ Organizacja: DOGS.
ﻶ Rasa: wymordowany.
ﻶ Rangi: Level E, Wilczur.
ﻶ Moce (artefakty): biokineza (zamiana w wilka), przywołanie „cieni”, wampiryzm.
ﻶ Umiejętności: zwiększona tężyzna (podniesiona sprawność fizyczna; zręczność, szybkość, siła etc.),  wyostrzone zmysły, zwiększona czujność, umiejętność posługiwania się bronią palną, akrobatyka, szpiegostwo (działanie „w ukryciu”).  
ﻶ Słabości: brontofobia (na niewielkim poziomie zaawansowania, ale zawsze to jakiś niepokój); samookaleczenie; alkohol, narkotyki; beznadziejny kucharz; wstręt do dzieci (zaawansowane stadium); wyczulone zmysły; wstręt przed cudzym dotykiem; wstręt do słodyczy; nienawiść do Władzy (zaawansowane stadium); syndrom wiernego psa (jego przywiązanie i lojalność przekraczają momentami poziom dobrego smaku); nie widzi na lewe oko; słabość do zwierząt; nie znosi tłumów; magnes na wrogów, tarapaty i brzydkie kobiety; (chorobliwie) zazdrosny o Misao.
ﻶ Aparycja: brzydki; masa blizn, poparzeń, zadrapań rozsianych na całym ciele; białe, przydługie włosy, o wiecznym rozczochraniu; grzywka opadająca na oczy, mocno postrzępiona; pojedyncze, czarne pasemko; heterochromia (lewe oko żółte; prawe oko niebieskie); intensywna barwa tęczówek; wydłużone kły; 182 cm. wzrostu; widoczna niedowaga; wilcze uszy i długi ogon; na lato wychodzą mu piegi.
ﻶ Charakter: zachowuje się jak szczuty kundel.
ﻶ Dodatkowe: ... loading.



-------------------------KARTA-POSTACI-------------------------



------------
I don't mind my own self-loathing
And I don't need help from you
I know I'm lonely, but what am I supposed to do?
With all my coldest memories of you?
I know I'm angry...
------------
Rok 3001, Tokyo
Nazywam się Garet Graves. Przyjaciele od zawsze wołali na mnie Levi. Było nas dużo, ale się dogadywaliśmy. Razem z tym nowym, cała trzynastka. Teraz to już nieważne. Tak widocznie musiało być, choć ja od wieków błagałem Boga, aby oszczędził nam tego dnia. Nie ma już trzynastu roześmianych dzieciaków. Dorośliśmy. Niektórzy wyjechali do innych krajów, założyli rodziny, zajęli się karierą albo pasją. Nie zapomnieli o domku na drzewie, w którym bawili się w piratów - w ciemnym pokoju płaczą nad wspomnieniami, które nigdy się nie powtórzą. Wiem, że gdzieś daleko na zachodzie, Spike siedzi teraz w swojej kawalerce i patrzy na zwisający z sufitu worek treningowy, że gdzieś tam, za morzem, znajdują się te cudowne, wiecznie roześmiane i nierozłączne bliźniaczki, że trzymają się za ręce i patrzą w ten sam księżyc co ja; że książę, wraz ze swoją wybranką, próbuje uspokoić rozwrzeszczane dziecko, trzyletniego Davida i choć nie pamięta o nas tak jak powinien, na biurku stoi wyblakłe zdjęcie ze zgrają utopionych w błocie łobuzów; Angelina w tym momencie flirtuje z kolejnym baranem, ale w komórce to my górujemy na liście jej kontaktów i nigdy nie pomyślała o tym, by usunąć nas stamtąd, choć nie rozmawialiśmy od lat. Hime zapewne przymierza kolejne sukienki, koronkowe i proste, białe i czerwone, przypatruje się sobie w lustrze, ocenia uroczą twarz dziecka, która tak niewiele się zmieniła od czasu, gdy razem z bandą „obleśnych chłopaków” biła się na papierowe miecze. Widziałem Game'a w gazecie. Tym razem trafił za kratki, za kolejne włamywanie się do cudzych PC'tów. Leży na twardej więziennej ławie, patrzy w szary sufit i przypomina sobie chwile, gdy to od niego zależało, jak potoczą się nasze dalsze losy. W ciasnym pokoju, zakurzonym i nieważnym, siedzi Colin, dookoła niego zabrudzone książki, jedną trzyma w dłoniach. Ale nie myśli teraz o literkach, o słowach, formułkach. Myśli o tym, jak dzięki niemu dostawaliśmy piątki i szóstki z wypracowań, jak próbował uczyć nas matmy, jak my pokazywaliśmy mu uroki footballu. Na samą myśl o tym, w sercu pojawia się głaz. Ciężki i nie do wyrwania. Będzie ciążyć już na zawsze, bo wspomnień nie da się wymazać. Wszyscy o tym pamiętamy. Bez wyjątku. Nawet Mori, nasz wieczny introwertyk. Leży w łóżku, sam, bez przyjaciół, choć nie do końca. Nie jesteśmy przy nim cieleśnie, jesteśmy duchowo. Patrzy w okno, bo u niego teraz wstaje już dzień. Daleko wyjechał, ledwo się z nami żegnając. Zaraz będzie wstawać, będzie szedł do pracy, by spotykać ludzi, których nienawidzi w pracy, która go denerwuje. Nie on sam płaci za grzechy. Zero w zeszłym tygodniu odważyła się wreszcie wyjść z pokoju. Oślepiona, zapłakana, zmarznięta. Nie od zimna wokół, ale od chłodu, który zagościł gdzieś w środku, głęboko wewnątrz niej. Bo pamięta te chwile, gdy Spike stawał za nią murem, gdy Jace chwytał ją za rękę i ciągnął za sobą, do sekretnego miejsca, które znaliśmy tylko my. W końcu ja i Francesca. Siedzę nad brzegiem jeziora, nad które zawsze chodziliśmy. Tutaj nic się nie zmieniło. Woda wciąż ta sama, na drugim brzegu stara, spróchniała łódka, w której niejednokrotnie się bawiliśmy. Parę wierzb pochyla się w płaczącym geście, wyciągając gałęzie ku wodzie. Molo nadal trochę niebezpieczne, ale używane. Już nie przez trzynaście par butów. Teraz tylko jedna nie boi się postawić tu nogi. Siadam zawsze na samym końcu i patrzę w dal, na tę samą łódkę. I myślę o sobie, jak o liderze, o silnym Spike'u, o pysznym księciu, rozpieszczonej Hime, milczącym Morim, roześmianych Flynelle i Alessandrze, zboczonym Game, mądralińskim Colinie, nieśmiałej Zero, dziwacznej Angelinie i o nich. O mojej zmarłej, ukochanej siostrzyczce i jej świeżo upieczonym chłopaku, Hope.
Tęsknię za nimi wszystkimi.
Szalenie.

I dziś opowiem nie o osobie, która była mi najbliższa. A o największym wrogu jakiego miałem. Był draniem i kłamcą. Był moim najlepszym przyjacielem.

Od czego zacząć?

------------
If you live your life with no tomorrows
Every day is just a road to sorrow
------------
Rok 2004, Londyn[/b]

Uwaga, nieznajomy!
Jest coś, o czym muszę ci powiedzieć, nim zabrniesz za daleko i szczerze tego pożałujesz... Nachyl się, nikt inny nie może tego usłyszeć! To informacja ściśle tajna, która może ci pomóc w dalszych etapach twojego życia. Otóż... chodzi o to, że gdy już rozwiniesz spoiler i zaspokoisz swoją grzeszną ciekawość to z łaski swojej później zwiń je z powrotem, gdyż tekst skacze poza linię, wchodzi mi na podpis i ogólnie wygląda jakoś niespecjalnie zacnie. Dziękuję.

Nazywam się Garet Graves. Przyjaciele od zawsze wołali na mnie Levi. Było nas dużo, ale się dogadywaliśmy. Razem z tym nowym, cała trzynastka. Teraz to już nieważne. Tak widocznie musiało być, choć ja od wieków błagałem Boga, aby oszczędził nam tego dnia. Nie ma już trzynastu roześmianych dzieciaków. Dorośliśmy. Niektórzy wyjechali do innych krajów, założyli rodziny, zajęli się karierą albo pasją. Nie zapomnieli o domku na drzewie, w którym bawili się w piratów - w ciemnym pokoju płaczą nad wspomnieniami, które nigdy się nie powtórzą. Wiem, że gdzieś daleko na zachodzie, Spike siedzi teraz w swojej kawalerce i patrzy na zwisający z sufitu worek treningowy, że gdzieś tam, za morzem, znajdują się te cudowne, wiecznie roześmiane i nierozłączne bliźniaczki, że trzymają się za ręce i patrzą w ten sam księżyc co ja; że książę, wraz ze swoją wybranką, próbuje uspokoić rozwrzeszczane dziecko, trzyletniego Davida i choć nie pamięta o nas tak jak powinien, na biurku stoi wyblakłe zdjęcie ze zgrają utopionych w błocie łobuzów; Angelina w tym momencie flirtuje z kolejnym baranem, ale w komórce to my górujemy na liście jej kontaktów i nigdy nie pomyślała o tym, by usunąć nas stamtąd, choć nie rozmawialiśmy od lat. Hime zapewne przymierza kolejne sukienki, koronkowe i proste, białe i czerwone, przypatruje się sobie w lustrze, ocenia uroczą twarz dziecka, która tak niewiele się zmieniła od czasu, gdy razem z bandą „obleśnych chłopaków” biła się na papierowe miecze. Widziałem Game'a w gazecie. Tym razem trafił za kratki, za kolejne włamywanie się do cudzych PC'tów. Leży na twardej więziennej ławie, patrzy w szary sufit i przypomina sobie chwile, gdy to od niego zależało, jak potoczą się nasze dalsze losy. W ciasnym pokoju, zakurzonym i nieważnym, siedzi Colin, dookoła niego zabrudzone książki, jedną trzyma w dłoniach. Ale nie myśli teraz o literkach, o słowach, formułkach. Myśli o tym, jak dzięki niemu dostawaliśmy piątki i szóstki z wypracowań, jak próbował uczyć nas matmy, jak my pokazywaliśmy mu uroki footballu. Na samą myśl o tym, w sercu pojawia się głaz. Ciężki i nie do wyrwania. Będzie ciążyć już na zawsze, bo wspomnień nie da się wymazać. Wszyscy o tym pamiętamy. Bez wyjątku. Nawet Mori, nasz wieczny introwertyk. Leży w łóżku, sam, bez przyjaciół, choć nie do końca. Nie jesteśmy przy nim cieleśnie, jesteśmy duchowo. Patrzy w okno, bo u niego teraz wstaje już dzień. Daleko wyjechał, ledwo się z nami żegnając. Zaraz będzie wstawać, będzie szedł do roboty, by spotykać ludzi, których nienawidzi w pracy, która go denerwuje. Nie on sam płaci za grzechy. Zero w zeszłym tygodniu odważyła się wreszcie wyjść z pokoju. Oślepiona, zapłakana, zmarznięta. Nie od zimna wokół, ale od chłodu, który zagościł gdzieś w środku, głęboko wewnątrz niej. Bo pamięta te chwile, gdy Spike stawał za nią murem, gdy Jace chwytał ją za rękę i ciągnął za sobą, do sekretnego miejsca, które znaliśmy tylko my. W końcu ja i Francesca. Siedzę nad brzegiem jeziora, nad które zawsze chodziliśmy. Tutaj nic się nie zmieniło. Woda wciąż ta sama, na drugim brzegu stara, spróchniała łódka, w której niejednokrotnie się bawiliśmy. Parę wierzb pochyla się w płaczącym geście, wyciągając gałęzie ku wodzie. Molo nadal trochę niebezpieczne, ale używane. Już nie przez trzynaście par butów. Teraz tylko jedna nie boi się postawić tu nogi. Siadam zawsze na samym końcu i patrzę w dal, na tę samą łódkę. I myślę o sobie, jak o liderze, o silnym Spike'u, o pysznym księciu, rozpieszczonej Hime, milczącym Morim, roześmianych Flynelle i Alessandrze, zboczonym Game, mądralińskim Colinie, nieśmiałej Zero, dziwacznej Angelinie i o nich. O mojej zmarłej, ukochanej siostrzyczce i jej świeżo upieczonym chłopaku, Hope.
Tęsknię za nimi wszystkimi.
Szalenie.

I dziś opowiem nie o osobie, która była mi najbliższa. A o największym wrogu jakiego miałem. Był draniem i kłamcą. Był moim najlepszym przyjacielem.

Od czego zacząć?