Dom na skraju miasta

// rany, nie chciało mi się czytać tego długaśnego opisu. :cc

Zjawiła się wraz z dziewczyną. Boże, co ja mam więcej napisać na wejście? Szła za Mai, czekając aż ta doprowadzi ją do swojej rezydencji.

Arf wrócił do domu niewiele wcześniej, dokładniej mówiąc kilkanaście sekund. Kiedy lądował na podwórzu widział ponad dachem jak Mai Li zmierza do domu prowadząc nieznaną mu istotę. Domyślił się, że jego współlokatorka zaprosiła gościa, ciężko jednak powiedzieć by uradowała go ta myśl. Nie to żeby chciał kotce zabraniać sprowadzania gości czy choćby nakazywać jej ustalanie wizyt ze sobą, nie. Zmiennokształtna mieszkała tu na równych prawach, więc mogła zapraszać kogo i kiedy chce. Tyle że dziś monster był zmęczony, a przez to jeszcze mniej chętny gościom niż zazwyczaj.
Właśnie dla tego nie wszedł do kuchni, tylko usadowił się na jednym ze stojących pod ścianą domu krzeseł. Nie chciał być widzianym, ale też nie zamierzał ukrywać się we własnym domu, dlatego zamknął oczy i postarał się rozluźnić by jak najlepiej udawać że śpi, choć zdawał sobie sprawę, że naciągnięta zmęczeniem skóra twarzy może go zdradzić.
Na razie jednak nic nie mógł z tym zrobić. Słysząc chrobot klucza w zamku oparł się o ścianę i jak potrafił najnaturalniej ułożył skrzydła. nie mógł wiedzieć że przez to koniuszek lewego dolnego skrzydła widać było w kuchennym oknie.
Pozostało mu już tylko udawać i słuchać.

Niestety nie zauważyła co zmiennokształtna wyprawiała z systemem alarmowym, ale jej ruchy były tak zwinne, że pewnie i tak by nic z tego nie zapamiętała. Zresztą, po co jej to, nie chciała się tu wkradać. Weszła wreszcie za nią, a na widok kota z jej ust wydostało się zduszone „Awww”. Dziewczyna z zainteresowaniem krzątała się po domu, oglądając jego niecodzienny wystrój. Ciekawa była, kto go zaprojektował i kiedy. Nie był tak nowoczesny jak rezydencja Luthien, ale mimo to zaintrygował ją swoim wyglądem. Czując, że jeśli zbytnio oddali się od Mai może naruszyć prywatność jej i mieszkania powróciła pospiesznie do kuchni, gdzie jej nowa znajoma rozpakowywała koszyk z zakupami. A więc to w nim było! Zagadka rozwiązana, można ją odhaczyć. Nie zauważyła skrzydła Arfa, zbytnio zajęta oglądaniem nowego pomieszczenia.
- Naprawdę bardzo ładnie.

Monster nie poruszył się nawet odrobinę. Nico naruszało to jego kamuflaż, gdyż każda śpiąca istota porusza się odrobinę ( no może z wyjątkiem pewnych konstruktów, będących bardziej maszynami niż organizmami), ale za to nie przyciągało uwagi.
Jego uwagę pochłaniało przysłuchiwanie się rozmowie Mai Li i drugiej nieznanej mu kobiety. Od kiedy został najemnikiem nauczył się już jak potężna jest wiedza, i że zawsze należy wiedzieć jak najwięcej nim postanowi się podjąć działanie, a rozmowa dwóch kobiet mogła mu wiele powiedzieć o gościu zmiennokształtnej.

Gdy usłyszała dźwięk kota zaciekawiona spojrzała w stronę okna (zresztą, kto by tego nie zrobił, w końcu odwraca uwagę od najbardziej zaciętej rozmowy), a jej oczom ukazał się kawałek skrzydła. Zawsze chciała poznać jakiegoś Skrzydlatego, wiedziała że są pięknymi istotami zarówno z urody, jak i duszy, ale przecież nie miała pewności, czy to przedstawiciel tejże rasy. Ciekawość wzięła jednak górę nad umysłem Cukierkowej, więc ta chyłkiem podeszła do Mai, przytykając dłoń do ust, aby mówić nieco ciszej. Mógł ją przecież usłyszeć, a wyszłaby wtedy na wścibską. Czyli jak zwykle.
- Czy to… Czy to Skrzydlaty?
Ukradkiem wskazała ręką na okno, niemalże nią nie ruszając. Szybko odmówiła czegoś do picia, aby zmiennokształtna mogła zająć się pytaniem zadanym przez dziewczynę. Liczyła tylko na to, że naprawdę nie jest aż tak ciekawską panienką. Różnie jednak istoty myślały, a więc nie miała tejże pewności. Mierzyła wzrokiem nieruchome pióra, z zainteresowaniem im się przyglądając. Marzyła o locie w przestworzach, a skrzydeł nie mogła sobie namalować.

Słysząc pytanie nieznajomej i odpowiedź Mai Li, monster zaklął w myślach. Co go mogło zdradzić? Powili się rozejrzał i dopiero teraz dostrzegł że fragment skrzydła jest widoczny w oknie. Eh diabelskie niedopatrzenie.
Musiał jednak przyznać, że zmiennokształtna bardzo trafnie odczytała jego nastrój. Faktycznie miał teraz ochotę spędzić trochę czasu w ciszy i spokoju, nim wieczorem będzie musiał udać się na spotkanie "biznesowe". Inna rzecz że takie unikanie obowiązków gospodarza było mocno nieeleganckie. Z drugiej strony, czy ktoś oczekiwał po sztucznie wyhodowanym bycie elegancji?
Tak... Arf jej od siebie oczekiwał.
I dla tego właśnie wstał i, by zamaskować nieco nietakt, przeciągnął się jak ktoś kto właśnie się przebudził. W oknie pojawiły się więc oba jego lewe skrzydła w swej niemal pełnej krasie, włączając w to kostne szpikulce którymi były zakończone. Granatowa skóra napięła się ukazując jak wąskie są w rzeczywistości skrzydła eksperymentu.
Arf złożył je na plecach i dopiero w tedy zajrzał do przez okno do kuchni. Dzięki długoletniemu doświadczeniu w panowaniu nad wyrazem twarzy udało mu się całkiem udanie przywołać na nią wyraz zaskoczenia na widok nieznajomej. Uśmiechnął się do niej, co mogłoby wyglądać nawet przyjaźnie gdyby nie przypominające kryształy oczy i fakt że całe uzębienie składało się z ponad setki kłów.
Spokojnym krokiem wszedł do kuchni
-Witam w moich skromnych progach, jestem Arf- powiedział kłaniając się lekko w sposób który przywodził na myśl zamierzchłą przeszłość.

[ przepraszam, moje niedopaczenie w sprawie skrzydeł. ]

Nie była pewna czy Arf pozwalał Mai na wyjawianie tylu informacji o nim osobie, którą dopiero poznała, i to tak wścibskiej osobie, która mogłaby dosyć szybko posłać te wiadomości innym źródłom. Przecież Lúthien nie była zaufana wśród nieznajomych. Wolała jednak nie zdradzać innym tajemnic bytów, bo wiedziała co stałoby się, gdyby ktoś wyjawił komuś jej tajemnicę, której zresztą nie posiadała. Zdjęła więc dłoń z ust, w mniejszym wyrazie zaskoczenia niż poprzednio. A więc to Monstrum, nie żaden Skrzydlaty. Głupiutka Cukierkowa.
- Och, rozumiem. Tak, bardzo chętnie zobaczę, jak się urządziłaś.
Posłała jej dosyć szeroki uśmiech, odsłaniający białe, równo ułożone ząbki. Nie spodziewała się, że do pomieszczenia, w którym przesiadywały obecnie ona i jej kocia towarzyszka wejdzie owy Arf. Spojrzała w okno – faktycznie! Już go tam nie było. Ukłoniła się również niczym księżniczka, jak to miała w zwyczaju. Starożytność czasami dawała jej się we znaki. A przecież to nie te czasy, Lu!
- Witaj. Na imię mi Lúthien. Miło mi Cię poznać, Arf.

Ukłon Luthien zaskoczył Arfa, choć nie dał tego po sobie poznać. Nie spodziewał się by dziewczyna była równie stara co on, a jednak ukłon wskazywał, że przeżyła co najmniej pięć wieków. Może więc należało zachować nieco dalej posuniętą ostrożność?
A może zaczynam mieć paranoje? pomyślał monster robiąc kilka kroków w kierunku szafek. Na głos zaś powiedział tylko:
-Mam ochotę na herbatę... panie też się napiją?

Przyglądała mu się z uwagą, bo jeszcze nigdy nie spotkała takiej istoty. Warto było zbierać informacje dla ludzi, których nie znała, o ludziach których nie znała, z miejsc których nie znała. Warto było urodzić się w magicznym świecie, gdzie każda istota urzekała swoją oryginalnością, charakterem, wyglądem. Tajemniczością przede wszystkim. Odkrywanie takich osób było niemałym wyzwaniem, ale za to przyjemnym, jeśli odkryje się jej nowe cechy. Zastanawiała się teraz czy męczy ją pragnienie, ale w końcu zdecydowała, że może się skusić na napój, który serwował jej monster.
- Tak, poproszę.
Wciąż jednak lustrowała wzrokiem Mai. Ich stosunki były bardzo dziwne. Nawet nie zachowywali się jakby byli blisko, Eksperyment był jakże… obojętny.

-Nie, ja zaparzę. Ty oprowadź pannę Luthien, proszę. Bo chyba to właśnie miałyście w planach?- odpowiedział monster wyciągając z szafek kolejne mieszaki herbaciane i ziołowe.-Tylko najpierw wybierzcie co mam wam zaparzyć i czy życzycie sobie do tego miodu, bo cukru chyba nie mamy...- Zerknął na Mai Li uśmiechając się lekko, nie wiedząc co zmiennokształtna kupiła pod jego nieobecność i jakie jeszcze braki znalazła i uzupełniła. Słyszał wszak dość rozmowy dziewcząt oraz kuchennej krzątaniny by zrozumieć, że kotka ma większe rozeznanie w spawach kuchni od niego.

//Do wtorkowego popołudnia będę miał ograniczony dostęp do internetu, wiec nie krępujcie się pomijać mnie w kolejce postowania.//

Sprzeczajcie się teraz o to, kto zaparzy herbatę, bądźcie dla siebie tak mili jak zwykle, proszę bardzo. Jakby Cukierkowej tu nie było! Dwa słowa, jakie wypowiedział Arf najbardziej nią „wstrząsnęły”, a mianowicie „miód” oraz „cukier”. Rozpromieniła się od razu, czując jak może pomóc swoim rozmówcom.
- Ja… w razie czego mogę Wam pomóc. – odezwała się niepewnie, aczkolwiek już po chwili włączając się w rozmowę pełną parą. – Mam moc zmienia wszystkiego w słodycze, a więc cukier również, a w dodatku mogę wyczarować obojętnie jaką niewielką rzecz.
Czuła, że jeśli Mai nie miała w swoich zakupach zapasu cukru, mogła im się w końcu do czegoś przysłużyć i podziękować tym samym za gościnę.
- Ja poproszę jak najbardziej słodką herbatę. – uśmiechnęła się mówiąc to.

Monster skinął głową na znak przyjęcia zamówień i powrócił do szperania po szafkach, aby znaleźć odpowiednie mieszanki. Dla siebie wybrał wieloowocową, którą sam nazywał Yaggdrasiil, a dla Mai Li łagodną w smaku i dobrze pasującą do mleka mieszankę ziół i białej herbaty. Nieco więcej problemów nastarczył mu wybór "najsłodszej herbaty" lecz w końcu stwierdził, że jedyną spełniającą ten wymóg mieszanką jest ta którą nazywał karaibską. Kawałki ananasa i jabłek, wraz z nutami kokosa, trawy cytrynowej, melona i kilku innych kojarzących się z egzotykiem owoców, na niewielkiej podsypce słodkawej czerwonej herbaty wraz z dużą łyżką miodu tworzyły zbyt słodką mieszankę by przeszła przez gardło Arfa, ale całkiem możliwe że cukierkowej będzie to pasować.
Patrząc z boku na eksperyment można było się zdziwić z jaką łatwością wykorzystuje skrzydła do sięgania po kubki i słoiczki z mieszankami, włączania użądzeń i rozstawiania na stole kolejnych drobiazgów, jak choćby talerz z twardymi miodowymi ciastkami, dzbanuszek z mlekiem, słoik miodu czy miseczkę konfitur.
Jednak kiedy poczęstunek był już gotowy monster nie zasiadł do stołu, a stał oparty o szafki z niewielkim, nieoznakowanym pojemniczkiem w dłoni i zagatkowym wyrazem twarzy.

Uradowana klasnęła w dłonie jak małe dziecko, a oczka zalśniły blaskiem, jakiego nikt by się nigdy nie spodziewał. A więc mogła pomóc, mogła ich czymś obdarować! Wyciągnęła z kieszeni niewielki pędzelek o długości jej palca wskazującego, czarny, drewniany, ze złotą obwódką u nasady. Na kartce wyrwanej z notesu namalowała niewielką torebkę cukru, przy której wyjmowaniu z papieru powiększała się kilkakrotnie, tak że była teraz wielkości dłoni przeciętnego nastolatka. Najlepszym było to, że nie potrzebowała farb, aby malować. Podała to Arfowi z szerokim uśmiechem na ustach, ukazującym jej perłowe, błyszczące zęby. I co najważniejsze – zdrowe! A od słodyczy ponoć szybko się psuje uzębienie.
Pozwoliła się zaraz prowadzić przez Mai.

Gdy zauważyła jak wielką radość sprawiła cukierkowej możliwość pomocy odetchnęła z ulgą uśmiechając się przy tym. Cieszyło ją iż mogła uszczęśliwić dziewczynę. Po tym ruszyły do schodów i na piętro, a potem do pokoju Kotki. Tam Mai zaprezentowała dziewczynie swoje małe gniazdko. Pokój był jak reszta domu, choć całkiem przyjemny i z wyraźną kobiecą nutką, choć mogło się to zdawać niemożliwe. Mai pokazała cukierkowej kilka rzeczy jakie miała, od zwykłych drobiazgów, aby jednak dość szybko wrócić na dół.
-Lepiej zejdźmy nim herbata wystygnie, i jeszcze raz dziękuję za pomoc z cukrem.- odparła schodząc z dziewczyną po stopniach by wrócić do kuchni.

(sorry za brak opisu pokoju.)

[ przepraszam, nie mam często dostępu do neta, a nie chcę was broń Boże blokować. ]

Rozejrzała się po przytulnym pokoiku Mai, uśmiechając się do tego, co ją otaczało. Szybko popędziła za dziewczyną do kuchni, gdzie już roznosił się aromat trzech herbat, które przyrządził właściciel domostwa. Ujęła swoją delikatnie w dłonie i sączyła ostrożnie, aby się nie poparzyć.
- Wyśmienita. Czy ja tu czuję ananasa?
Mlasnęła kilkakrotnie, próbując wczuć się w smak tropikalnej herbaty, jaką zgotował jej Arf. Nagle zadzwonił alarm w jej telefonie, który szybko wyłączyła.
- Zasiedziałam się... Przepraszam, czas już na mnie. Do zobaczenia, Mai, Arf...
Ukłoniła im się po tym pożegnaniu, lekko uginając nóżkę do tyłu i już jej nie było.

z/t

Arf Skinął głową potwierdzając przypuszczenia cukierkowej, ale nim zdążył coś dodać zabrzmiał dzwonek w telefonie Luthien, a eksperyment o mało nie podskoczył, choć zdołał opanować twarz i ciało, by nie zdradzić jak bardzo go to zaskoczyło.
-No, skoro tak, nie będę cie zatrzymywał.- powiedział wstając i odprowadzając rozrabiakę do drzwi.
Kiedy wrócił usiadł na przeciwko Mai i uśmiechną się do niej po swojemu. Może gości kotka sprowadzała dziwnych, ale z pewnością wnosiło to trochę życia do tego domu.
-Jak ci minęło te kilka dni kiedy mnie nie było?- zapytał cichym głosem, o niemalże przyjaznym tonie.

Kącik ust Arfa wykrzywił się lekko w uśmiechu.
- Zdaje się że mówiłem ci już że nie musisz się o mnie martwić... Ale zdaje się że inaczej nie potrafisz.- spojrzenie kryszatało-podobnych oczu było zimne, ale ciepłe nuty w głosie monstera nie pozostawiały wątpliwości że nie jest to przygana.
Potwór zamyślił się. Czy on martwił się o siebie kiedykolwiek? Oczywiście czasami zastanawiał się czy uda mu się ujść z jakiejś sytuacji z życiem, ale zwykle nie przejmował się ranami, ani zagrożeniami. Mało go one obchodziły, może dla tego że laboranci zadbali aby mógł dojść do siebie po niemal każdym starciu czy chorobie przy minimalnej opiece czy dostępie do medykamentów.
Od niedawna jednak zaczął się martwić. Nie o siebie oczywiście, lecz o Mai. Ta delikatna kotka nie pasowała do świata otchłani, a tym bardziej piekła, a Arf czuł się w obowiązku chronić ją. Tylko że nie mógł jej chronić nie będąc przy niej, a kiedy był obok była wystawiona na inne kto wie czy nie większe ryzyko, jakim była jego niestabilność. Trzeba będzie coś z tym zrobić.
Nieświadomie bawił się kubkiem patrząc w nieco czerwonawy płyn i rozważając kolejne opcje. Każdą jednak musiał odrzucić.