Dom na skraju miasta

Monster uśmiechną się delikatnie słysząc słowa kotki.
-uhum...-mrukną znad kupka herbaty. Nie mógł nic poradzić na to że zmiennokształtna będzie się martwić o niego ilekroć zniknie na kilka dni, zwłaszcza jeśli zniknie bez zapowiedzi. A zaprzestać znikania nie mógł. Pozostawało więc tylko przyzwyczaić się.
Przez chwile w kuchni znowu zapadła głucha cisza, a gdyby Arf miał normalne oczy pewnie nie dostrzegł by drobnych zmian w mimice i postawie Mai Li. Jednak wyhodowane w laboratoryjnych kadziach kryształopodobne, pozbawione źrenic oczy sprawiły że widział niemal wszystko w najdrobniejszych szczegółach.
-Myślisz o czymś przykrym...- bardziej stwierdził niż zapytał -Jeśli ma to związek ze mną to nie musisz się przejmować. Lubie cię taką jaka jesteś i nie zamierzam prosić abyś się wbrew sobie zmieniała. Nie zależnie czy rozumiem powody twojego zachowania czy nie. - spróbowal nadać swojej twarzy łagodny wyraz, ale nie bardzo mu wyszło. Cóż brak praktyki.

Monster spojrzał wprost na Mai Li, lekko przekrzywiając głowę. Jego brwi uniosły się odrobinę, ale ugrzęzły na przegradzającej czoło linii rogowych wyrostków.
-Nie jestem w tych sprawach żadnym ekspertem, ale nie wydaje mi się żeby to z tobą było "coś nie tak". Nie wiem i nie wiem czy chce wiedzieć dlaczego zostałaś sama w świecie ludzi, a w efekcie trafiłaś tutaj, do otchłani. Nie mniej cieszę się że cie poznałem i że zemną zamieszkałaś, tylko... tylko martwię się. Pamiętasz jak opowiedziałem ci o mojej przeszłości? Boje się, że to może się powtórzyć.- monster wzdrygną się wspominają tragiczny koniec poprzednie kobiety jaka mieszkała w tym domu.
Na chwilę zamilkł zaciskając dłoń na kubku z taką siłą, że pod pazurami pękło ceramiczne szkliwo.
-Nie, z tobą jest wszystko w porządku. To inni starają się dopasować do zła i coś w sobie psują by stać się czymś beznamiętnymi, ale inteligentnymi istotami, zbyt oportunistycznymi by oglądać się na innych.- nagle Arf zaśmiał się z goryczą -Dodaj do tego brak własnej woli i otrzymasz to czym miałem być. Może powinienem się cieszyć że mnie spieprzyli.
Eksperyment oparł brodę na pięści kierując głowę w stronę ściany. Jego twarz niewiele wyrażała, ale powolne ruchy i nagła ich precyzja zdradzała jak bardzo jest wściekła na swoich twórców.
-Wybacz...- Powiedział po chwili ciszy -Chyba nie takiego pocieszenia oczekiwałaś...

Kiedy kotka objęła Arfa jego mięśnie natychmiast się napięły, reagując na nie w pełni świadomy strach potwora. Mimo tego Monster nie odepchną zmiennokształtnej, a nawet bardzo powoli i ostrożnie uniósł pazurzastą dłoń położył ją na dłoni kobiety.
-Nie ma za co dziękować... nie jestem... inaczej, nie chce wyznaczać kursu twojego życia, i uważam że jeśli chcesz podjąć to ryzyko nie mam prawa ci tego zabronić, nawet jeśli uważam to za głupie.- zawahał się niepewny czy powinien wypowiedzieć kolejne słowa.
-Ja... chcę ci podziękować. Przez lata przywykłem już do pustki samotności i... zazwyczaj nie szukam towarzystwa innych. Niemal już zapomniałem jaka to przyjemność gdy ktoś jest przy tobie i cie wspiera, nawet wiedząc że ryzykuje. Dziękuję, że mi o tym przypomniałaś.- eksperyment odwrócił twarz do kotki, delikatnie wyswobodził się z jej objęć, ale nie odsuną jej.
Zamiast tego ostrożnie uchwycił za boki jej głowy i przysuną twarz kobiety do swojej tak blisko że nawet przy jego poszerzonym polu widzenia Mai Li wypełniała sobą większość przestrzeni.
-Dlatego, jeśli kiedykolwiek poczujesz, że staje się niebezpieczny; uciekaj. Nawet jeśli się pomylisz, nie obrazisz mnie tym. Jeśli kiedykolwiek staniesz przed wyborem zranić mnie lub samemu zostać zranioną nie wahaj się; zadaj mi cios. Moje ciało się zregeneruje, a fakt że cie nie skrzywdziłem ukoi moje serce. Nie proszę żebyś mi to obiecała, jedynie abyś o tym pamiętała.

Arf uśmiechną się delikatnie, i trochę smutno. Nie umiał wytłumaczyć Mai że wkraczając w jego życie spowodowała bardzo wiele zmian. Część można by nazwać szkodami, wszak zburzyła całkowicie jego wewnętrzną równowagę i sprawiła, że jego azyl, cela w której chował się przed światem, otworzyła się na świat. Tylko czy takie szkody można nazwać złem? Może już czas znowu spróbować żyć, a nie tylko trwać?
Inne zaś zmiany zdecydowanie były pozytywne, nawet jeżeli dotyczyły tak prozaicznych zmian jak pełna lodówka czy porządek będący czymś więcej niż brakiem brudu. Zmiennokształtna przekształciła domostwo monstera w prawdziwy dom, do którego chciał wracać. I oswoiła jego samego. Przynajmniej trochę.
Sama obecność kotki w tym miejscu czyniła je cieplejszym i bardziej rzeczywistym. Tylko że Arf ni jak nie umiał jej tego powiedzieć. Spróbował więc przekazać to inaczej.
Delikatnie ujął brodę kobiety w palce i powoli przyciągnął do siebie celując tak by ich usta się zetknęły.
Nic jednak z tego nie wyszło, bo gdy tylko twarze dwojga znalazły się na powrót tak blisko że mogli poczuć na policzkach swoje oddechy kuchenną ciszę rozdarł straszny raban. Eksperyment skoczył na równe nogi wierny doświadczeniu i wbudowanym mu w laboratoriach odruchom, przez co oddalił się od kotki. Najemnicze wyszkolenie i poczucie potrzeby ochrony Mai Li sprawiło że dwa ze skrzydeł monstera owinęły się wokół kotki zamykając ją w skórzastym kokonie i chroniąc przed potencjalnym atakiem.
Niezwykłe oczy eksperymentu odnalazły natychmiast przyczynę całego zamieszania. Otóż do domu wszedł bury kocur potwora i, zapewne zaatakował Blackiego, który uciekając strącił w trakcie ucieczki kilka talerzy. Buras siedział teraz na stercie porcelanowych skorup i bucząc parzył na siedzącego na najwyższej szafce Blackiego, który odpowiadał zdezorientowanym spojrzeniem.